24/7/12

43.

Χιόνισε το Μάρτη, κάποια στιγμή, που δεν είχα δει τον καιρό
και ξύπνησα το πρωί εκείνο, 
με δύο παπλώματα κοιμόμουν τότε
και με άπειρα φάρμακα, 
είχα πάθει τραχειοβρογχίτιδα και δε μπορούσα να μιλήσω,
έβγαζα μακρόσυρτες, περίεργες κραυγές αντί για φωνήεντα,
για τα σύμφωνα που μ' έπνιγαν, ούτε λόγος, 
όσο μ' έπνιγαν αυτά,
άλλο τόσο τα βούλιαζα εγώ μέσα σε μια γυάλα με καυτό νερό,
ξεκολλούσαν οι ακρούλες από τα "σ" και τα "μ" 
και πέθαιναν μέσα στους ατμούς,
όπως πέθαινε κι ο χιονάνθρωπος που είχα φτιάξει 
στην Place des Vosges, 
κατ' ανάγκη σιωπηλή, εκείνο το πρωί, που φόρεσα μπότες χιονιού
και πήρα το πάπλωμά μου και πρόσεχα σ' όλο το δρόμο
μη στρίψω απότομα και διαλύσω τους χιονάνθρωπους
των άλλων,
κατά μήκος των πεζοδρομίων,
ενώ για τον δικό μου χιονάνθρωπο, δίπλα
απ' το συντριβάνι, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε,
όταν του έφυγε το δεξί μαύρο κουμπί,
που είχε για μάτι και το κασκόλ του κρυστάλλιασε,
σαν τα νερά στο συντριβάνι
και τελικά κάποιος έκρινε ότι έπρεπε να του ρίξει
κάτω το μικρό του κεφάλι, το "πολύ ενοχλητικό"
μικρό του κεφάλι, 
δεν τον βρήκα ποτέ αυτόν/αυτήν - δεν ξέρω τί ήταν -
να σπάσω με το κούτελό του όλα τα κρύσταλλα του συντριβανιού,
που επέστρεψα από το μάθημα ένα απόγευμα,
τρέχοντας, για να δω το χιονάνθρωπο
και βρήκα μια μπάλα με ένα κουμπί για μάτι, στη θέση της μύτης,
χάμω,
κι ένα σώμα με αποτυπώματα από πατούσες λασπωμένες
κι από τότε είπα ότι δε θα ξαναφτιάξω ποτέ,
κανένα χιονάνθρωπο και τίποτα απ' το νερό,
θα το χρησιμοποιώ μόνο για να διαλύω τα φακελάκια
με τη σκόνη για το ζελέ κεράσι
και να καταπίνω τα φάρμακά μου.

Σαν σήμερα πριν δεκάξι χρόνια 
είχα μπει σ' ένα πιλοτήριο,
για να πάω στο Άμστερνταμ,
έφερναν στον πιλότο τα παιδάκια της πτήσης
ζωγραφιές κι αυτός τις στόλιζε
μπροστά, στο τζάμι του
και δεν τις έβγαλε ούτε στην προσγείωση,
γιατί δε φοβόταν, ούτε αυτός, ούτε εγώ, που ήμουν
δεκατριών χρονών και κανονικά έπρεπε
να φοβάμαι,
αλλά από τότε έμαθα ότι δεν υπήρχε κανένας τέτοιος λόγος
κι αυτό εντέλει μ' έκανε να κλαίω για έναν
χιονάνθρωπο που κατέστρεψαν τόσα χρόνια μετά,
γιατί ποτέ δε φοβήθηκα να φτιάξω κάτι, 
μην τυχόν και μου το χαλάσει κάποιος άλλος. 









Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου