2/7/12

35.


«Ένα quiche μόνο με τυρί, παρακαλώ».
Πολυκοσμία στο φούρνο, πολλή ώρα αναμονή, οκτώ το πρωί όλοι τρέχουν να προλάβουν τα μετρό και τα λεωφορεία και την ουρά του μπροστινού επιβάτη.

Την πρώτη φορά που είχα έρθει στο Παρίσι, δέκα χρονών, ο μπαμπάς μου, μού είχε γράψει μια κασέτα.
Ξεκινούσε μ’ ένα τραγούδι του Paul Anka. Το «Oh, Carol».
Συνέχιζε με το «Se le cose stanno cosi» και μετά είχε μόνο Beatles.
Μόνο αυτή την κασέτα είχα πάρει μαζί μου. Δεν είχα άλλη, εξάλλου.
Την πρώτη φορά που μπήκαμε στη Γαλλία οδικώς, περνώντας από τα δεκάδες τούνελ, άκουγα κάποιο από αυτά τα τραγούδια. 

Κρατούσα και μια Μπάρμπι μαζί μου. Μια Ινδή αεροσυνοδό. Αν και δε χρειαζόμασταν κάποια να σερβίρει.
Κι άλλη μία κούκλα πρέπει να κρατούσα. Μια ξανθιά Μπάρμπι, ασήμαντη.
Κι ένα διαφανές κουτί με τα ρούχα τους.

«Μια τάρτα με φρούτα, παρακαλώ».

Τον Joe Dassin τον έμαθα την επόμενη χρονιά, που ξεκίνησα μαθήματα γαλλικών. Η δασκάλα μάς έβαζε ν’ ακούμε γαλλικά τραγούδια, για να συνηθίσουμε την προφορά.
Χρόνια μετά έμαθα ότι το «L'été indien» δεν ήταν το «ινδικό καλοκαίρι».
Δεν ήταν το παρισινό καλοκαίρι της Ινδής Μπάρμπι μου, μακριά από τις άλλες Ινδές Μπάρμπι των ραφιών.

«Ένα pain au chocolat, παρακαλώ».
Το «ψωμάκι» στα γαλλικά είναι ο αγγλικός «πόνος».
Μπαμπά, σ’ ευχαριστώ που το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό ήταν εκεί που το «pain» είναι φαγητό.

Μπορεί στην ταμπέλα του φούρνου να διαβάζω ακόμα το ψωμί ως «πόνο», αλλά σήμερα αγόρασα στις 8 και τέταρτο το πρωί ένα «pain au chocolat», χωρίς να βγω απ’ το σπίτι με το πάπλωμα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου