Χωρίς φωνή, σου απομένουν ελάχιστες δυνατότητες έκφρασης, εάν κι εφόσον ο αέρας αποτελεί απαραίτητο συστατικό της καθημερινής σου παρατήρησης κι αποσυμπίεσης.
Ησυχία στον ουρανίσκο, λέξεις που είχαν παγώσει στο πίσω μέρος του λάρυγγα, συλλαβές που κρυβόταν σε χαμένες ώρες ύπνου, ατονικός σπαραγμός στα πλαϊνά της μύτης για τις πρώτες ώρες χωρίς φωνή, που ίσως γινόντουσαν μέρες - κάτι τέτοιο θα ήταν συνάρτηση της απόδοσης στο πάτημα, το πλέξιμο, τις εξωτερικές επιδράσεις και το ποσοστό νηφαλιότητας που θα απαιτούσε η προσπάθεια συνολικά.
"Μα εγώ μόνο τις λέξεις έχω στο τέλος, μόνο αυτό μου απομένει μετά από κάθε συμφορά" - κι έλεγε "συμφορά" πιέζοντας τη γλώσσα κάτω από τους κοπτήρες, σαν να πρόφερε παράνομα τα ονόματα των καταραμένων της γης και της σελήνης, από την την πρώτη σελίδα της Βίβλου μέχρι τον Major Tom.
"Κι αν μετράνε οι κουβέντες που χτυπούν στις άκρες του στόματος κι επιστρέφουν πίσω, κι αν ακούγονται, κι αν υποδηλώνονται ή υποκλέπτονται" - τι θα συνέβαινε αν μετρούσαν, άραγε, οι διψασμένες για αέρα λέξεις, ως παράβαση ιερού καθήκοντος, το οποίο εξαρτάται, βέβαια, αποκλειστικά από την προαίρεσή σου.
"Κι αν πιάνεις τις τσουκνίδες της άνοιξης άφοβα, τις σφίγγεις με ιερό μίσος να λειάνεις τα μικροσκοπικά τους αγκάθια και μέσα σου ουρλιάζεις μια κατάφαση και μετά από δυο μέρες σκεφτείς πως, δεν υπάρχει στ' αλήθεια λόγος να μην προσπαθήσεις τη σιωπή, αφού αυτή θα σώσει ανθρώπους ή πουλιά, κι αν απλώνεις δάχτυλα απάνω σε πράσινα γεμάτα μπουκάλια κι αναρωτιέσαι πώς δεν άδειασαν, πώς δεν τα απελευθέρωσες εσύ" - τι θα συνέβαινε αν άφηνες μια δυο υπόκωφες κραυγές να φανούν στον κόσμο;
Είχε δαμάσει μια συνήθεια, την ομιλία, την πρόδιδε όμως η ζωηρή κίνηση των άκρων που σπαρταρούσαν στα πλακόστρωτα και τα πατώματα του καθήκοντος και της υπόσχεσης. Μπορούσε να γράψει, βέβαια, κανείς δεν της είχε αφαιρέσει το σύνολο της έκφρασης, όμως καμιά φορά η αφήγηση με οποιοδήποτε μέσο κρίνεται περιττή από τις συνθήκες - εξάλλου πώς μπορούσε να εξηγήσει τις πεταμένες κλωστές σε όλο το σπίτι, τις χοντρές βελόνες και την αποτυχία της διαπραγμάτευσης που ομολογούσαν τα ματωμένα μαντίλια.
Έχεις χάσει την ησυχία σου όταν αισθάνεσαι πως κοιτάς τον κόσμο με το βλέμμα του άλλου. Ο πιο οδυνηρός εγκιβωτισμός της ύπαρξης,
Ησυχία στον ουρανίσκο, λέξεις που είχαν παγώσει στο πίσω μέρος του λάρυγγα, συλλαβές που κρυβόταν σε χαμένες ώρες ύπνου, ατονικός σπαραγμός στα πλαϊνά της μύτης για τις πρώτες ώρες χωρίς φωνή, που ίσως γινόντουσαν μέρες - κάτι τέτοιο θα ήταν συνάρτηση της απόδοσης στο πάτημα, το πλέξιμο, τις εξωτερικές επιδράσεις και το ποσοστό νηφαλιότητας που θα απαιτούσε η προσπάθεια συνολικά.
"Μα εγώ μόνο τις λέξεις έχω στο τέλος, μόνο αυτό μου απομένει μετά από κάθε συμφορά" - κι έλεγε "συμφορά" πιέζοντας τη γλώσσα κάτω από τους κοπτήρες, σαν να πρόφερε παράνομα τα ονόματα των καταραμένων της γης και της σελήνης, από την την πρώτη σελίδα της Βίβλου μέχρι τον Major Tom.
"Κι αν μετράνε οι κουβέντες που χτυπούν στις άκρες του στόματος κι επιστρέφουν πίσω, κι αν ακούγονται, κι αν υποδηλώνονται ή υποκλέπτονται" - τι θα συνέβαινε αν μετρούσαν, άραγε, οι διψασμένες για αέρα λέξεις, ως παράβαση ιερού καθήκοντος, το οποίο εξαρτάται, βέβαια, αποκλειστικά από την προαίρεσή σου.
"Κι αν πιάνεις τις τσουκνίδες της άνοιξης άφοβα, τις σφίγγεις με ιερό μίσος να λειάνεις τα μικροσκοπικά τους αγκάθια και μέσα σου ουρλιάζεις μια κατάφαση και μετά από δυο μέρες σκεφτείς πως, δεν υπάρχει στ' αλήθεια λόγος να μην προσπαθήσεις τη σιωπή, αφού αυτή θα σώσει ανθρώπους ή πουλιά, κι αν απλώνεις δάχτυλα απάνω σε πράσινα γεμάτα μπουκάλια κι αναρωτιέσαι πώς δεν άδειασαν, πώς δεν τα απελευθέρωσες εσύ" - τι θα συνέβαινε αν άφηνες μια δυο υπόκωφες κραυγές να φανούν στον κόσμο;
Είχε δαμάσει μια συνήθεια, την ομιλία, την πρόδιδε όμως η ζωηρή κίνηση των άκρων που σπαρταρούσαν στα πλακόστρωτα και τα πατώματα του καθήκοντος και της υπόσχεσης. Μπορούσε να γράψει, βέβαια, κανείς δεν της είχε αφαιρέσει το σύνολο της έκφρασης, όμως καμιά φορά η αφήγηση με οποιοδήποτε μέσο κρίνεται περιττή από τις συνθήκες - εξάλλου πώς μπορούσε να εξηγήσει τις πεταμένες κλωστές σε όλο το σπίτι, τις χοντρές βελόνες και την αποτυχία της διαπραγμάτευσης που ομολογούσαν τα ματωμένα μαντίλια.
Έχεις χάσει την ησυχία σου όταν αισθάνεσαι πως κοιτάς τον κόσμο με το βλέμμα του άλλου. Ο πιο οδυνηρός εγκιβωτισμός της ύπαρξης,
