37.

Dementia

Στον ύπνο μου είδα το παλιό Μοναστήρι των Βενεδικτίνων της Notre-Dame-des-Blancs-Manteaux.

Αυτό που ήξερα από την κάτοψη.

Μαύρο ήταν μέσα, με πολλές παλιές γούρνες, πράσινα νερά, γαλανά σε μερικές αίθουσες, παντού κεριά, μερικά δεμένα σφιχτά σε καστανιές, χτισμένες μέσα στις πέτρες. 

Άντρες με μακριά γένια προχωρούσαν και με κοιτούσαν περίεργα.

Δε φαινόταν καλόγεροι.

Είχαν διώξει τους επισκέπτες Guillemites.

Ψέματα, δεν ήταν μόνο επισκέπτες οι Guillemites.

Ιδρυτές ήταν. 

Το λευκό σ’ αυτούς το χρωστούσαν οι Βενεδικτίνοι.

Παίρνεις το λευκό παλτό των Guillemites, αλλάζεις όνομα προς το πολύχρωμο, φτιάχνεις ένα λικέρ και γίνεσαι «άλλο τάγμα».

Πάλι μοναχός είσαι, βέβαια.

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές σταμάτησε να γράφει, γιατί τον τύλιξε η démence.

Του φόρεσε ένα λευκό παλτό πάνω απ’ τους νευρώνες και τον άφησε σε μια καρέκλα μπαμπού, να παρατηρεί το Μακόντο από απόσταση.

Τα εκατό χρόνια μοναξιάς του δεν είχαν τελειώσει με τη λυτρωτική απουσία των Μπουενδία. 

Κάποιοι Βενεδικτίνοι θα τους αντικατέστησαν κι αυτούς.

Άνοιξα το Βιβλίο στην τελευταία σελίδα.

Ό,τι κι αν έχει ξεχάσει, θα θυμάται πάντα την τελευταία παράγραφο.

(και δεν θα 'ναι ποτέ μονάχος του)