31.

Χτες το απόγευμα αγόρασα ξανά το «Freedom» του Franzen.

Το πήρα από ένα βιβλιοπωλείο κοντά στο «Fontaine des automates».

Τα βιβλία τα λένε «μπουκέν», εδώ, στην αργκό.

Για μένα, κάθε βιβλίο, μια μπουκιά.

«Μπουκινερί», με σχεδόν αόρατο το «ε», το βιβλιοπωλείο.

Περνώντας από τα νερά του Στραβίνσκι, άφησα το βιβλίο στην άκρη του σιντριβανιού, μπροστά από την πολύχρωμη γοργόνα.

Μπήκα στο σπίτι, τηλεφώνησα στην Α, που δουλεύει σε δισκοπωλείο και είναι αμερικανίδα. 

Την ξέρω λίγο, αλλά νομίζω ότι είναι φίλη μου. 

Κατά τον Franzen, σίγουρα είναι φίλη μου.

«Αν σπάσεις ένα βυνίλιο, μπορείς να το κολλήσεις κάπως και να ξαναπαίξει;», τη ρώτησα στ’ αγγλικά.

«Nothing’s really broken, darling. Don’t imagine that broken vinyls go to heaven, like your grandpa, for instance».

«Άρα, τα κολλάς και παίζουν ξανά, ας πούμε, χωρίς τριγμούς και τέτοια;»

«They stick on their own. You just give them a little hug, as they try to push their lines towards their spine».