26.

Το κρεβάτι χωράει ενάμιση άνθρωπο.

Αναιρεί τη λέξη «ημίδιπλο».

Και μισό και διπλό.

Δηλαδή κανονικό, με 10 πόντους περιθώριο, ν’ αφήνεις τη δεξιά πατούσα σου απέξω, όταν κάνει λίγο ζέστη στο Παρίσι, δηλαδή ποτέ όσο είμαι εγώ εδώ πέρα.

«Κοιμάσαι με κανέναν άνθρωπο;»

Με ρωτάνε οι φίλοι μου στο τηλέφωνο. 

Κοιμάμαι με τέσσερις ανθρώπους.

Το Τζωρτζ, το Τζον, τον Πολ και τον Ρίνγκο.

Ο Τζωρτζ κοιμάται κάτω απ’ την καρδιά μου, ακριβώς. Μερικά βράδια αναρωτιέμαι γιατί «άφησε» τον εαυτό του να πεθάνει.

Τα πάντα είναι επιλογές, βέβαια.

Επιλέγεις να ζήσεις, να πεθάνεις, να κοιμάσαι με τέσσερις ανθρώπους που στολίζουν μια ακριβοπληρωμένη στάμπα.

Να νοικιάζεις επιπλωμένο διαμέρισμα με ημίδιπλο κρεβάτι και θέα έναν περίεργο τύπο που κρύβει κόκαλα στα ντουλάπια του.

Μου τηλεφώνησε η Μ σήμερα και μου είπε:

«Είδα στη σχολή κάποιον τρεις φορές μόνο και τον ερωτεύτηκα».

«Και πολύ το καθυστέρησες. Σκέψου ότι μια μέρα μπορεί να σ’ ερωτευτεί κι Εκείνος.»

«Κι αν αυτό δε συμβεί ποτέ;»

«Θα σου δώσω τη μπλούζα μου, να κοιμάσαι με το Τζωρτζ.»

«Δε θέλω να κοιμάμαι με το Τζωρτζ, θέλω να κοιμάμαι μ’ Εκείνον.»

«Μην είσαι χαζή. Πάνω από την ποπ φιγούρα του χτυπάει η καρδιά μου. Αν δε σου δώσει Εκείνος την καρδιά του, θα πάρεις από μένα μερικούς χτύπους»

Δάγκωσα τα χείλια μου. «Δίνεις συμβουλές για τον κάθε ‘Εκείνον’».

Καλά, δίνε, ίσως έτσι ξορκίσεις την ανθυποπαρουσία που πλαισιώνει τον δικό σου «Εκείνον».

Κι αυτό να μη γίνει, σκέψου ότι, αν ζούσε ο Τζωρτζ και σε γνώριζε, ίσως να σ’ αγαπούσε σαν παιδί του.

(δεν φτάνει)