30.

«Λοιπόν, άκου να δεις τι θα κάνουμε. 

Θα ντυθούμε με ανοιξιάτικες φούστες, full skirts, από τζιν ύφασμα, θα βάλουμε κι ένα σορτσάκι από μέσα, να είμαστε άνετες, από πάνω ένα λεπτό φανελάκι, ένα καρό τραπεζομάντιλο και θα πάμε στις Tuileries. 

Δε θα βρούμε κεραμίδια, μην είσαι αφελής. 

Ναι, πες με τώρα εμένα αφελή, που παίρνω σβάρνα τα Monoprix και σου βρίσκω τα καλύτερα ρούχα στις καλύτερες τιμές. 

Σε κάθε περίπτωση, θα βάλεις αυτά που σου είπα, θα έρθω να σε πάρω με τα πόδια,

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ ΛΕΩ.

Θα το περπατήσουμε μέχρι εκεί και θα γυρίσουμε με το μετρό.

Μετρό, τι ωραία λέξη, μετρώ τις ώρες στο μετρό.

Στο θέμα μας. 

Θα πάμε μια βόλτα μέχρι τον κήπο και θα καθίσουμε κάτω.

Μόλις ξαπλώσεις στο γρασίδι, και στο άσπρο χώμα μη σου πω, θα σταματήσεις να σκέφτεσαι. Αυτό δεν είναι και το ζητούμενο;»

Της το ‘κλεισα στη μούρη. Δεν έχω full skirt, τις έχω αφήσει όλες στην Ελλάδα.