"Don't ever cry in your fucking pyjamas"
Θα μπορούσε να είναι στίχος ή παραίνεση γιαγιάς ή θείας, από εκείνες με τα μωβ μαλλιά, που φορούν τις πέρλες και το κραγιόν τρία χιλιοστά γύρω από το περίγραμμα του στόματος και κάθονται σε καρέκλες κουνιστές. Αρωματισμένες με τον ίδιο τρόπο τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, σε κοιτάζουν μητρικά και σου δίνουν συμβουλές για τη ζωή.
Τι άλλαξες εσύ, θεία Βούλα, στη ζωή σου τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, ούτε άρωμα δεν έχεις τολμήσει να δοκιμάσεις διαφορετικό από αυτό που σου έφερε ο θείος μια φορά από τη Βιέννη, επιστρέφοντας από επαγγελματικό ταξίδι, όσο εσύ φρόντιζες το σπίτι και τα παιδιά και το εξοχικό και το αυτοκίνητο.
Μην κλαις ποτέ μέσα στις γαμημένες τις πιτζάμες σου, να κλαις μέσα στα ρούχα που φορούσες όταν μπήκες μέσα στο σπίτι, έτοιμη να πνιγείς στις επιλογές και τα αποτελέσματα, στο αποκορύφωμα της ελεύθερης βούλησης.
Θεία Βούλα, την χρειαζόμουν αυτή τη συμβουλή, χρόνια πριν, ποτέ δεν είναι όμως αργά να συρθείς από την είσοδο ως το σαλόνι, διαισθανόμενη ότι αυτό το βράδυ δεν είσαι ικανή ούτε να μεθύσεις, μήπως σε πάρει ο ύπνος μέσα στην παραζάλη και νιώσεις, έστω εκεί, λειτουργική κι ανθρώπινη, ότι σπας με ένα στυλ σαν αυτό της θείας Βούλας, κολλημένη σε μια πολυθρόνα με τις αναμνήσεις τις Βιέννης και της παλιάς σου ζωής, η οποία - μάλλον - πάλιωσε τη στιγμή που το ένστικτό σου μίλησε και σε ανάγκασε να παραμείνεις ντυμένη, έχοντας ξεχάσει τις συμβουλές των έτερων γηραιότερων.
Ποιος είναι εκεί, ποιος λείπει και ποιος έρχεται, δεν θα το μάθεις παρά μόνο όταν έρθει η ώρα.
Θα μπορούσε να είναι στίχος ή παραίνεση γιαγιάς ή θείας, από εκείνες με τα μωβ μαλλιά, που φορούν τις πέρλες και το κραγιόν τρία χιλιοστά γύρω από το περίγραμμα του στόματος και κάθονται σε καρέκλες κουνιστές. Αρωματισμένες με τον ίδιο τρόπο τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, σε κοιτάζουν μητρικά και σου δίνουν συμβουλές για τη ζωή.
Τι άλλαξες εσύ, θεία Βούλα, στη ζωή σου τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, ούτε άρωμα δεν έχεις τολμήσει να δοκιμάσεις διαφορετικό από αυτό που σου έφερε ο θείος μια φορά από τη Βιέννη, επιστρέφοντας από επαγγελματικό ταξίδι, όσο εσύ φρόντιζες το σπίτι και τα παιδιά και το εξοχικό και το αυτοκίνητο.
Μην κλαις ποτέ μέσα στις γαμημένες τις πιτζάμες σου, να κλαις μέσα στα ρούχα που φορούσες όταν μπήκες μέσα στο σπίτι, έτοιμη να πνιγείς στις επιλογές και τα αποτελέσματα, στο αποκορύφωμα της ελεύθερης βούλησης.
Θεία Βούλα, την χρειαζόμουν αυτή τη συμβουλή, χρόνια πριν, ποτέ δεν είναι όμως αργά να συρθείς από την είσοδο ως το σαλόνι, διαισθανόμενη ότι αυτό το βράδυ δεν είσαι ικανή ούτε να μεθύσεις, μήπως σε πάρει ο ύπνος μέσα στην παραζάλη και νιώσεις, έστω εκεί, λειτουργική κι ανθρώπινη, ότι σπας με ένα στυλ σαν αυτό της θείας Βούλας, κολλημένη σε μια πολυθρόνα με τις αναμνήσεις τις Βιέννης και της παλιάς σου ζωής, η οποία - μάλλον - πάλιωσε τη στιγμή που το ένστικτό σου μίλησε και σε ανάγκασε να παραμείνεις ντυμένη, έχοντας ξεχάσει τις συμβουλές των έτερων γηραιότερων.
Ποιος είναι εκεί, ποιος λείπει και ποιος έρχεται, δεν θα το μάθεις παρά μόνο όταν έρθει η ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου