65.

 
H malaise η καριόλα,
που σου ρουφάει τα κόκκαλα και σε στρώνει κάτω στο χαλί.

64.

Εκείνη η ταινία όπου ο Αλ Πατσίνο δε μπορούσε να κοιμηθεί.
Γενικά, ο Αλ Πατσίνο δε νομίζω να κοιμαται πολύ. 
Ούτε στην άλλη ταινία κοιμόταν. 
Δε θυμάμαι τον τίτλο της, αλλά είχε βγει στις αίθουσες όταν ήμουν φοιτήτρια, στα πρώτα έτη και η ουσία της ήταν η φράση:  
I know people who know people  
who have friends in high positions. 
Έχω κι εγώ μια τέτοια φίλη, Γαλλοϊσπανίδα ανιψιά του Πρύτανη. 
ΓΟΥΑΟΥ.
Ισπανογαλλίδα. 

Καλύτερα έτσι.

Σ' αυτήν δεν αρέσει ο Πατσίνο, την τρομάζει, λέει.
Άρνηση της πραγματικότητας, θα το χαρακτήριζα αυτό.
Πιο πιθανό είναι εσύ να τον τρομάξεις, αν τον δεις ποτέ.
Σε καμιά Βενετία, π.χ., στο Φεστιβάλ αν καταφέρεις να τον 
πλησιάσεις, αν δεν στην πέσουνε 15 μπράβοι,
αν τον σταματήσεις,
αν τον κοιτάξεις και αν του πεις:

"Κύριε Αλ, είστε τρομακτικός. Κάνατε ληστείες,
πουλούσατε ναρκωτικά, σκοτώνατε τ' αδέρφια σας,
τσιμεντώνατε ανθρώπους και τους ρίχνατε 
στο East River". 

"Ναι, αλλά έχω κάνει δωρεές σε πολύ κόσμο".

ΠΛΑΤΣ

Χαστούκι από το μπράβο - μεγάλο φαν του Αλ. 

Αυτό θα έτρωγε, χαμός
στη Βενετία, σε συναγερμό οι γονδολιέρηδες
να σώσουν τη χαζή που αρνήθηκε την πραγματικότητα
και πήγε να μιλήσει στον σταφιδιασμένο Πατσίνο,
αντί να μείνει μακριά,
τον θυμάται στο Dog Day Afternoon 
να τα κάνει όλα πουτάνα και να χαίρονται και
τα κρύσταλλα στο σαλόνι από τη λάμψη που είχε
στο κούτελο, όσο κι αν ίδρωνε σαν amateur ληστής.

Ο Αλ, ο υποδειγματικός amateur ληστής.
Να δεις, αυτός θα μου 'κλεψε το tube 
από το εργαστήριο.
Θα το καπνίσει πριν προλάβω εγώ.
Αν ανταλλάξουμε λίγη αϋπνία με λίγη υπερυπνία, 
θα του το παραχωρήσω πάντως.   

 


 

 

  
       
 
 

63.

Ξεκόλλησε μια φλούδα μπογιάς απ' το ταβάνι στο σαλόνι 
και παρίστανε το κομφετί στο πάτωμα για δυο - τρεις ώρες, 
μέχρι να γυρίσω
απ' το εργαστήριο, 
να τη σκουπίσω και να την πετάξω.

"Δεν το βάφω εγώ αυτό το πράμα, αν ανέβω σε σκάλα,
το μόνο βέβαιο είναι ότι θα πέσω κάτω, άσε που θα πιτσιλιστούν
τα μαλλιά μου με τη μπογιά και μετά δε θα φεύγει με τίποτα".

Τότε είπα ότι πρέπει να γράψω μια ιστορία για τα τσιγάρα πριν
και μετά την επίσκεψη στον ψυχολόγο ή τον ψυχίατρο, 
αλλά θεώρησα 
ότι πάνω - κάτω οι μισές ιστορίες για τα τσιγάρα
για τέτοιους λόγους θα έχουν γραφτεί.

Ας μην κάνουμε περιττά πράγματα. 

Έχω παρατηρήσει πως, όταν μπαίνεις μέσα στο γραφείο του
"ψυ" σου (όπου "ψυ" οποιοσδήποτε ειδικός από αυτούς),
ρωτάς από ευγένεια "τί κάνετε", σου απαντάνε και δε σε ρωτάνε ποτέ πίσω
"εσύ τί κάνεις".

Έχει μια λογική αυτό, θα καταλάβουν τί κάνεις, 
μόλις απλωθείς στην καρέκλα τους, 
είναι η δουλειά τους
να καταλάβουν τί κάνεις, 
απλά το επισημαίνω
και μάλλον έχουν δίκιο γιατί τί να τους πεις;
"Καλά."/ "Χάλια"/ "Μέτρια"/ "Αδιάφορα".

Θα μπορούσες βέβαια να τους πεις και κάτι πιο πρωτότυπο
ως απάντηση, που να είναι ενδεικτικό της κατάστασής σου, 
π.χ. τη λέξη "toffee". 
Σήμερα είμαι toffee, χτες ήμουν μια βίδα σε τραπέζι μπιστρό,
αύριο θα είμαι ένας κόμπος σ' ένα μάλλινο πουλόβερ. 

Σε κάθε περίπτωση, έχασα ένα tube από τη φυγόκεντρο,
είναι λογικά κάπου στο εργαστήριο και δεν το εντοπίζω
και ίσως έπρεπε να γράψω μια ιστορία γι' αυτό,
αλλά και το tube με τσιγάρο μοιάζει, γιατί είναι μακρόστενο,
έχει μέσα λευκό διάλυμα και έχω σκεφτεί πολλές φορές
τί θα γινόταν αν κάπνιζα το ίζημά του.
Πριν ή μετά τον "ψυ". 

Περιέχει βέβαια ελάχιστο ανθρακικό ασβέστιο, 
ίσως έβαφε ικανοποιητικά
το επίμαχο σημείο του ταβανιού.  
Αν το βρω το tube, θα το φέρω σπίτι.
Αφού περπάτησε για να φύγει μέσα από το 
μηχάνημα, 
δε θα του κάνει κόπο ν' ανέβει μια
σκάλα και ν' απλωθεί ατάραχα στο ταβάνι.
 

62.

Σήμερα έβγαλα καταπληκτικά αποτελέσματα στο εργαστήριο.
Όπως τα είχα υπολογίσει, 
ήταν σωστά τα αντιδραστήρια και ό,τι
έλεγε η εξίσωση, επαληθεύτηκε.
Επίσης, σήμερα έστριψα σωστά 
το πρώτο μου τσιγάρο.
Όχι το πρώτο που κάπνισα σωστά, 
το πρώτο που έστριψα σωστά. 
Το έβαλα στην πλαστική άδεια θήκη του iPod, που την έχω πάνω στο γραφείο
για να τη γεμίζω με πασατέμπο, 
τον οποίο ποτέ δεν τρώω,
απλά τον αφήνω μερικές μέρες 
να κάθεται στο κουτί
και μετά τον ανανεώνω απλά, 
σα να ποτίζω μια γλάστρα,
ώστε να με κοιτάνε περίεργα οι συνάδελφοι.

Μια φορά με ρώτησε κάποιος τί ήταν ο σπόρος αυτός και του τραγούδησα τον "Πασατέμπο".
Άρεσε στους Γάλλους και στη Σενεγαλέζα καθαρίστρια.

Ο Ματιέ γύρισε από τη Μασσαλία, 
το πρώτο βράδυ πήγαμε να φάμε, 
περπατούσαμε στο Marais, 
είδαμε τον παιδικό του έρωτα στο δρόμο,
από μακριά, μου την έδειξε, 
ξεκίνησε να μου μιλάει γι' αυτήν
(τυχαία την είδαμε)
όση ώρα ψάχναμε να εντοπίσουμεένα ταϊλανδέζικο εστιατόριο, 
του είπα 
"δε θέλω να ξέρω τίποτα,
προχώρα, πεινάω" 
κι έστριψα στραβά ένα τσιγάρο πάλι και ήμουν
τσαντισμένη χωρίς κανένα προφανή λόγο, 
γιατί ήταν ερωτευμένος μαζί της όταν ήταν 8, όχι πριν δυο μέρες, για παράδειγμα.

Με κοιτούσε με απορία, 
με ρώτησε την ώρα που έτρωγα
μια σούπα με λέμονγκρας 
"γιατί αντέδρασες έτσι", 
του είπα 
"τη μισώ, γι' αυτό", 
"μα δεν την ήξερες και στο κάτω κάτω...",
"μα δε με νοιάζει που δεν την ήξερα",
"δε μπορείς να λες ότι τη μισείς",
"μπορώ",
"δε μπορείς να μισείς έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις",
"μισώ το Χίτλερ, δεν τον ξέρω, επομένως μπορείς",
"μα η κοπέλα δεν ήταν ο Χίτλερ",
"δε με ενδιαφέρει ποιά ήταν, 
δεν ήθελα να ξέρω πως είναι,
δεν ήθελα να ξέρω πώς πιάνει τα μαλλιά της, 
τί ρούχα φοράει
και τώρα ξέρω",
"και τη μισείς γι' αυτά",
"τη μισώ για ό,τι γίνεται στον κόσμο, 
αυτή φταίει για ό,τι
γίνεται στον κόσμο",
"είσαι παράλογη",
"είσαι προπέτης, ποτέ δε σε ρώτησα να μου πεις τίποτα προσωπικό σου",
"αυτά τα πράγματα συμβαίνουν",
"τί είναι αυτό στο χέρι σου;"
"ποιό;"
"αυτό το σημάδι, σα να έχεις κάνει πληγή",
"μήπως φταίει αυτή και γι' αυτό;",
"δεν κάνω πλάκα, είναι πρασινοκόκκινο, σε τσίμπησε τίποτα;"
"ο παραλογισμός σου",
"πρέπει να πάμε σε ένα φαρμακείο τουλάχιστον",
"δεν θα πάμε, γιατί μπορεί να δούμε πάλι τυχαία αυτήν
και να της πεις ότι τη μισείς",
"α, κι εσύ να ντραπείς για μένα που τη μισώ;",
"δεν είναι αυτό, είναι παράλογο αυτό που είπες,
δε μπορώ να στο εξηγήσω πιο απλά",
"το σημάδι μεγαλώνει",
"ιδέα σου είναι, όπως τόσες άλλες".

Έπιασα το λέμονγκρας με το δείκτη και τον αντίχειρα. 
Το έβαλα στο στόμα μου, 
δάγκωσα δυνατά τη ρίζα.
"Δε μπορείς να καταλάβεις".

Το κινητό του χτύπησε, ήταν ο μεγάλος του αδελφός, το σήκωσε χωρίς καμία, μα καμία διάθεση.

"Γύρισες πίσω;"
"Ναι"
"Bienvenu"
"Merci"
"Πώς ήταν;"
"Όπως πάντα, εσύ;"
"Όλα καλά, η Ζουλιέτ επιτέλους πήρε την προαγωγή, τα παιδιά ok,
έχω βγάλει ένα περίεργο εξάνθημα στην πάνω πλευρά της παλάμης,
θα το κοιτάξω μόλις μπορέσω"
"Ναι, οπωσδήποτε, μπράβο για τη Ζουλιέτ, 
θα σε δω στο πανεπιστήμιο 
αύριο ή μεθαύριο".

Έκλεισε το κινητό. 

Έφτυσα τη μισή ρίζα του λέμονγκρας στο ξύλινο μπολ.
"Ο αδερφός μου...".
"Το άκουσα, μιλούσε δυνατά", 
"Εγώ δεν πάω στο φαρμακείο, κάτι
θα άγγιξα, κάποιο λουλούδι, κάποιο ζωάκι, κάποια επιφάνεια στο 
πανεπιστήμιο".

"Έτσι είναι, αν έτσι νομίζεις.",
"Το ίδιο ισχύει και για σένα".
"Ναι, αλλά εγώ το παραδέχομαι".
Έφτυσα και το υπόλοιπο λέμονγκρας στο μπολ.