71.

Το καλοκαίρι στα γενέθλια του Η. μιλήσαμε στο τηλέφωνο για να του στείλω μια τούρτα, κι ας μην αγαπάει πολύ τα γλυκά, τα αγαπάω εγώ κι έτσι τα φτιάχνω και τα ξεφορμάρω και τα στέλνω στους δικούς μου ανθρώπους.
Μιλούσα με τον Η. στο τηλέφωνο και του έλεγα πόσο είχε φρακάρει η ψυχή μου μέσα από την ηθελημένη στέρηση της ξεκούρασης, αντί - φυσικά - να του θέσω το ζήτημα ολοκληρωμένα. Τι να πεις, βέβαια, κι από το τηλέφωνο, το οποίο σιχαίνεσαι εδώ και χρόνια, μαζί με διάφορα άλλα καθημερινά χρήσιμα πράγματα. 

Κι έλεγε ο Η., "σε ρωτάνε τι θέλεις από τη ζωή σου και δεν ξέρεις τι να απαντήσεις" και πράγματι, τι να απαντήσεις, λεφτά δεν θέλεις, υπό την έννοια ότι καλά ζεις και με αυτά που έχεις τώρα, δόξα δεν θέλεις, παρότι δεν ξέρεις τι είναι, γιατί δεν την έχεις ζήσει, ίσως όμως την παρομοιάζεις ασυναίσθητα με τα φτερά του Δαιδάλου, οπότε ας παραμείνεις μακριά της, παιδιά δεν θέλεις, τουλάχιστον τώρα, ίσως και αύριο, ίσως και όχι, δεν έχεις καταλήξει ως προς το τι σχέση έχεις με τα παιδιά, φιέστες στο πλαίσιο συμβολαίων ρύθμισης προσωπικής κατάστασης δεν θέλεις, να γράφεις στίχους σε τοίχους δεν θέλεις, γιατί το κάνουν άλλοι για σένα και μάλιστα καλύτερα, να χορέψεις ξανά μια καλοκαιρινή μέρα δεν θέλεις, παρότι μπορεί και να σου συμβεί, να χαζεύεις όλη μέρα παλιές φωτογραφίες του Delon δεν θέλεις, να καις όλη μέρα, μήπως αυτό θέλεις, ίσως, να καις, να φουσκώνεις και να αδειάζεις και ξανά από την αρχή, παρότι δεν αντέχεις τον εαυτό σου όταν σου συμβαίνει τούτο, μια φορά στα 4 χρόνια δηλαδή, αραιά θα έλεγες πως εκδηλώνεται, η φέρουσα ικανότητά σου εξαντλείται και επανακυκλοφορεί με μια βολική περιοδικότητα. 

Τι θέλεις; Δεν απαντάς γιατί είναι παγίδα. Αφήνεις τον Η. να απαντάει, τον Κ., τον Μ., τον έτερο Η. 

Ετεροκαθορισμός η ενηλικίωση, χωρίς καμιά φιλολογική ή άλλη προειδοποίηση.