34.

Έξω απ’ το μετρό στη Bastille φυσούσε ζεστός αέρας.

Ξεράθηκαν οι φακοί πάνω στα μάτια μου.

Ανοιγόκλεισα πολλές φορές τα βλέφαρα, ο αριστερός κόντεψε να φύγει από το μάτι μου.

Δε θα ήθελα να ψάχνω ένα φακό έξω απ’ το μετρό.

Κατέβηκα στην αποβάθρα με προσοχή, με το αριστερό μάτι σχεδόν κλειστό.

Περίμενα 5-6 λεπτά. Δεν έπαιζε μουσική. Ήταν αργά, 11 παρά 15, σχεδόν όλοι οι Παριζιάνοι χωμένοι στις φωλιές τους.

Μια κυρία γύρω στα 40 και κάτι, περπάτησε αργά τις σκάλες, διέσχισε την αποβάθρα ακόμα πιο αργά, χελώνα έξω απ’ το νερό, και κάθισε δίπλα μου.

Ήμασταν οι δυο μας και μια παρέα από πιτσιρίκια, αυτά στην άλλη άκρη της αποβάθρας, κοντά στις κρατικές διαφημίσεις:

«Τρώτε λιγότερο αλάτι, λιγότερη ζάχαρη, περισσότερα φρούτα».

Δεν έπιασαν οι παραινέσεις του γαλλικού υπουργείου υγείας.

Η κυρία φύσηξε τη μύτη της σ’ ένα ροζ χάρτινο μαντίλι.

«Γιατί κλαίτε; Πείτε μου κι εμένα, πρέπει να υγρανθούν τα μάτια μου, μ’ ενοχλούν οι φακοί μου».

«Να μη σας νοιάζει. Και να φοράτε γυαλιά. Οι φακοί είναι ανθυγιεινοί. Και να τρώτε λιγότερο αλάτι, λιγότερη ζάχαρη, περισσότερα φρούτα.»

Της άνοιξα τη σακουλίτσα με τα γλυκά, που έχω πάντα στην τσάντα μου.

Διάλεξε 4 ζαχαρένια φασολάκια.

«Κλαίω που είστε τόσο νέα και σας είδα να σέρνετε ένα τόσο βαρύ πάπλωμα Ιούνιο μήνα. Ο γιος μου κουβαλάει πάντα μαζί του μια κιθάρα, στην πλάτη, αλλά εσείς, πάπλωμα, ω Θεέ μου, γιατί.»

Ήταν η τελευταία μέρα του Ιουνίου. Την επόμενη μέρα θα έβγαινα έξω χωρίς το πάπλωμα.

Παρότι δεν είχα κιθάρα, για ν’ αντικαταστήσω το θεμιτό εκείνο βάρος.