16.

Μην κλαις. Θα πλημμυρίσει το ποτάμι.

Είσαι ικανή να καταργήσεις τις όχθες.

Το ξέρω ότι το κάνεις για να καταστεί η κάθε rive, rivière.

Αλλά δε θα βγει ο ήλιος και τα πλακόστρωτα δε θα γίνουν άμμος.

Μην κλαις, σου λέω.

Υπάρχει ένα δέντρο στην πλατεία κοντά στο Δρόμο, που σε κοιτάζει με συμπάθεια. Μπορεί να έχει φλέβες κι αρτηρίες.

Χαϊδεύεις τον κορμό του, όποτε κάθεσαι στο - σχεδόν εφαπτόμενο - παγκάκι.

Αντί να πηγαίνεις στους κήπους του Λουξεμβούργου, προτιμάς τη μίζερη πλατεία.

Δεν έχεις κόψει ποτέ ούτε ένα φύλλο απ’ αυτό το δέντρο.

Μην κλαις, γιατί το δέντρο θ’ αρχίσει να φυλλορροεί.

Μην κλαις, γιατί δεν είσαι φτιαγμένη για ποτάμια και λίμνες.

Γύρισε στο Δρόμο σου και μην περιμένεις τίποτα.

Οι εκλεκτές παρέες σου θα φροντίσουν μια μέρα να κόψουν το δέντρο και θα σ’ αναγκάσουν να τρέχεις σε μια αληθινή rivière.

Τότε να σε δω.