4/5/12

10.


«Είσαι μια ωραία πεταλούδα».
Με ποια έννοια απ’ τις δύο; Της νύχτας ή της μέρας;
Έχει δει ποτέ του πεταλούδα της μέρας;
Δυο δρόμους πιο κάτω απ’ τον δικό μου εμφανίζονται, ενίοτε, μερικές κυρίες με μαύρες κάπες ή κόκκινες του αίματος και περιμένουν πάνω σε ψηλοτάκουνα.
Εγώ φοράω φλατ παπούτσια, για να μην καρφώνουν τα τακούνια μου ανάμεσα στις τετράγωνες πέτρες. Και για να γλιτώνω τη δόση του επίπλαστου μοιραίου. Και τις εντυπωσιακές τούμπες στη μέση της πόλης – μουσείου.
Απ’ ό,τι θυμάμαι, όταν ήρθα για πρώτη φορά, ήμουν δέκα χρονών και κρατούσα μαζί μου μια Μπάρμπι – αεροσυνοδό, για να μου σερβίρει το γάλα μου στη διαδρομή από την Ελλάδα. Μου είχαν ψωνίσει οι γονείς μου ένα τζιν παντελόνι με λουλουδένια ζώνη, από τις Galleries Lafayette. Κανένα φως δεν είχε τότε το Παρίσι. Ούτε πεταλούδες είχε, ήταν Αύγουστος και πιθανότατα είχαν ποδοπατηθεί από βιαστικά Peugeot, που πήγαιναν τον κόσμο στα εξοχικά του, στη νότια Γαλλία.

[Εκτός αν τις πεταλούδες είχαν φάει τα λιοντάρια μπροστά απ’ τα Peugeot, δεν ξέρω. Πολύ είχα στενοχωρηθεί.]

Τότε δεν ήξερα γαλλικά, ήξερα μόνο τις Μπάρμπι μου. Στο δρόμο για τη Γαλλία είχαμε σταματήσει να βάλουμε βενζίνη και είχα βρει στην καφετέρια του βενζινάδικου μια μικρή πισίνα με πλαστικά μπαλάκια. Για βουτιές. Βουτιές. Στη μέση της Autostrada.
ΒΟΥΤΙΕΣ.

«Είσαι μια ωραία πεταλούδα», όπως λέει το τραγούδι. Όχι το «μια ωραία πεταλούδα». Το άλλο τραγούδι.
«Λυπάμαι, δεν το ξέρω αυτό που μου λες. Και δε θα το μάθαινα, για όλο το τσάι της Κίνας».

Έκλεισα το τηλέφωνο.
Ωραίο πράγμα οι βουτιές.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου