50.

Δυο μέρες τώρα εξατμίζονται οι πέτρες στους δρόμους.
Φεύγουν όλοι, πηγαίνουν εκδρομές στα γύρω δάση, 
γυρίζουν πίσω αργά το απόγευμα,
με σημάδια από βατόμουρα.

"Μαύρισες στο κούτελο".

Μαύρισα, σταυροπόδι στο Pont Saint-Michel, 
με το κεφάλι προς τα πάνω και
κλειστά τα μάτια. 
Κάθε πρωί, 12 με 2, για δέκα μέρες περίπου.
Σχεδόν, συνταγή γιατρού.

Μετά αμυγδαλίτιδα, κομμένα τα τσιγάρα, οι καφέδες, οι γρανίτες,
κομμένες οι κοφτές αναπνοές.

"Και να μην ξαπλώνετε ανάσκελα, σας ζορίζει στην αναπνοή,
να μην κοιτάτε προς τα πάνω, το ταβάνι δε χρειάζεται παρέα".

Κυνικός γιατρός, το αγαπημένο μου.  
Διάβαζε James Joyce, βρισκόταν στο κεφάλαιο "Oxen of the sun", 
όταν μπήκα μέσα.

Ο καθηγητής έχει πάει διακοπές στη Χώρα των Βάσκων. 
Ενδιαφέρθηκε αρκετά για το λαιμό μου.
Ίσως νόμιζε ότι, πάνω στην απελπισία της αφωνίας μου,
θα τον έκοβα.
Έτσι είναι αυτός, των ριζικών λύσεων. 

"Μαύρισες στο κούτελο".

Τον κοίταξα περίεργα. Είχε πάρει το τελευταίο κουτί με ζαχαρούχο γάλα απ' το ράφι.
Ποιός να 'ταν τώρα αυτός και τί να 'θελε το ζαχαρούχο γάλα.

"Το καλοκαίρι στο Παρίσι μαυρίζει, παρά τα αντίθετα υποστηριζόμενα".
"Κανένας δεν κάθισε όσο εσείς στον ήλιο, δε βολεύουν οι γέφυρες
το μέσο κάτοικο της πόλης".
"Με παρακολουθείτε;"
"Σας παρατήρησα κάποια στιγμή που χοροπηδούσατε πάνω στις πέτρες του δρόμου, που προσπαθούσαν να βουτήξουν στο Σηκουάνα. Γιατί φοβάστε το νερό;"
"Γιατί με εξατμίζει".