Σ’ ολόκληρο το Μαραί έτρωγαν λιωμένα φραμπουάζ, ανακατεμένα με φράουλες - ολόκληρες αυτές - έναν δροσερό μωβ πολτό για την πρώτη ζέστη της άνοιξης. Που δεν ήταν μεν η πρώτη, αντικειμενικά και μετεωρολογικά μιλώντας, αλλά αφού μπορούσαν να το γιορτάζουν με τον τρόπο αυτό, κανένας δε θα τους αμφισβητούσε.
Και κυρίως δε θα τους έπαιρνε το πλαστικό δοχείο μέσα από τα χέρια.
Ο Φρανσουά είχε εξαφανιστεί, μαζί με τη διάχυτη ηλιθιότητά του.
Ίσως να είχε ταξιδέψει νότια, ίσως να είχε κρυφτεί βόρεια, ίσως και να έπαυε να υπάρχει, σύμφωνα πάντοτε με τις προσταγές του σύμπαντος.
Ίσως να μην του έδιναν ποτέ ξανά εισιτήριο σε κανένα σιδηροδρομικό σταθμό της Ευρώπης, να τον υποχρέωναν έτσι να οδηγεί επί ώρες, κατάκοπος και διψασμένος, χωρίς μισή κουταλιά αναζωογονητικού πολτού.
«Χα, ωραίο είναι, στο τέλος μοιάζεις να φοράς στα χείλη σου λιπγκλός από σκοτωμένους καρπούς θάμνων».
Να μπορούσες να κρυφτείς και πίσω απ’ αυτούς, θα ήταν μια αφορμή για να μην καταναλώσεις τους κόπους τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου