Με πήραν τηλέφωνο βράδυ. Δεν ήξεραν πως δεν μπορούσα να μιλήσω και πώς να το γνωρίζουν, άλλωστε, ακόμα κι όσοι μιλάνε δεν είναι, συχνά, στη θέση αυτή. Έκλεινε το μπαρ, it's closing time, είχα φύγει μια ώρα πριν, από συνήθεια αποφυγής της καλοπέρασης κι όχι γιατί φοβόμουν κάπως ότι θα περάσω την πόρτα μπουσουλώντας, επιστρέφοντας στην παιδική ηλικία με τρόπο οξύμωρο, ζαλισμένη από τα οξέα κάθε είδους και τις ορμόνες σε τρανς.
Θα μπεις στο αεροπλάνο μετά από ένα τέτοιο βράδυ παράξενο, θα πάρεις μια βαλίτσα μικρή, οι δικοί σου θα σε περιμένουν στο αεροδρόμιο σπασμένοι σε οκτώ κομμάτια, ένα για κάθε μήνα αναμονής του μοιραίου, που δεν είχε κανένα λόγο να λέγεται έτσι, θα μπεις σε ένα αυτοκίνητο για να τρέξεις τριακόσια χιλιόμετρα απώλειας, χωρίς να ξέρεις γιατί τρέχεις και γιατί η απόσταση είναι αυτή, θα περάσεις από σπίτια με μαυροντυμένους ανθρώπους, θα ακούσεις ουρλιαχτά, θα παραλάβεις σώματα χωρίς ψυχή μέσα τους, θα σκεφτείς πως πάντα κάποιος πρέπει να είναι ψύχραιμος ή απλά να αδυνατεί να πενθήσει μέσα στον κόσμο, όχι επειδή θα του λείπει το φαινομενικό στήριγμα, το αλκοόλ ή κάτι άλλο, ή ένα χέρι περασμένο στη μέση του, θα κοιτάξεις για πρώτη φορά κάποιους και για τελευταία κάποιους άλλους, θα έρθουν πάνω σου όλοι τούτοι και δεν θα έχεις τι να πεις, γιατί ο όρκος σιωπής σου ενεργοποιείται μόνος του, θα λες από μέσα σου "εγώ είμαι λογοτέχνης" και - τερματίζοντας την αλαζονεία του γραπτού λόγου - θα διαβεβαιώνεις τον εαυτό σου πως εσύ μπορείς να γράψεις μόνο κι όχι να μιλήσεις, γιατί καθένας μπορεί να κάνει το τελευταίο, ακόμα κι ένα μωρό που θα εμφανιστεί στο σπίτι και θα τραβήξει τα βλέμματα ως σωτήρας της στιγμής και της ουσίας, θα περπατήσεις, θα δεις ένα πουλί να απομακρύνεται προς τα σύννεφα και θα πεις "αντίο", στο πουλί και σε όποιον άλλο θέλεις, έτσι λες εσύ "αντίο", έτσι και μέσα από pixels, αυτό μπορείς κι αυτό κάνεις, it's closing time, ένας μικρός λόξιγκας του χρόνου, μέσα στον οποίο βυθίζονται όλα, χάνεται ο δευτερόλεπτο, η ανάμνηση σκαλώνει στις τεχνικές λεπτομέρειες, ποιος θα υπογράψει εδώ και θα πληρώσει εκεί, μουσική πουθενά γιατί θα ήταν απρεπές, αν και κανείς δεν είχε ρωτήσει αυτόν που τον αφορά το θέμα.
"Ήρθε η ώρα να πεθάνω. Αλλά δεν ξέρω και πώς πεθαίνουν". It's closing time, κανείς δεν ξέρει πώς κλείνει κι αν αυτό είναι μόνο.
Κατάλαβα ότι θα πεθάνεις όταν η τηλεόραση που μου είχες πάρει δώρο όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο σταμάτησε να λειτουργεί. Ήταν το πρώτο δώρο που μου έφεραν όταν έμαθα τα ευχάριστα νέα. Κι αυτό εδώ, τα pixels, είναι το τελευταίο δώρο που θα σου κάνω εγώ.
Θα μπεις στο αεροπλάνο μετά από ένα τέτοιο βράδυ παράξενο, θα πάρεις μια βαλίτσα μικρή, οι δικοί σου θα σε περιμένουν στο αεροδρόμιο σπασμένοι σε οκτώ κομμάτια, ένα για κάθε μήνα αναμονής του μοιραίου, που δεν είχε κανένα λόγο να λέγεται έτσι, θα μπεις σε ένα αυτοκίνητο για να τρέξεις τριακόσια χιλιόμετρα απώλειας, χωρίς να ξέρεις γιατί τρέχεις και γιατί η απόσταση είναι αυτή, θα περάσεις από σπίτια με μαυροντυμένους ανθρώπους, θα ακούσεις ουρλιαχτά, θα παραλάβεις σώματα χωρίς ψυχή μέσα τους, θα σκεφτείς πως πάντα κάποιος πρέπει να είναι ψύχραιμος ή απλά να αδυνατεί να πενθήσει μέσα στον κόσμο, όχι επειδή θα του λείπει το φαινομενικό στήριγμα, το αλκοόλ ή κάτι άλλο, ή ένα χέρι περασμένο στη μέση του, θα κοιτάξεις για πρώτη φορά κάποιους και για τελευταία κάποιους άλλους, θα έρθουν πάνω σου όλοι τούτοι και δεν θα έχεις τι να πεις, γιατί ο όρκος σιωπής σου ενεργοποιείται μόνος του, θα λες από μέσα σου "εγώ είμαι λογοτέχνης" και - τερματίζοντας την αλαζονεία του γραπτού λόγου - θα διαβεβαιώνεις τον εαυτό σου πως εσύ μπορείς να γράψεις μόνο κι όχι να μιλήσεις, γιατί καθένας μπορεί να κάνει το τελευταίο, ακόμα κι ένα μωρό που θα εμφανιστεί στο σπίτι και θα τραβήξει τα βλέμματα ως σωτήρας της στιγμής και της ουσίας, θα περπατήσεις, θα δεις ένα πουλί να απομακρύνεται προς τα σύννεφα και θα πεις "αντίο", στο πουλί και σε όποιον άλλο θέλεις, έτσι λες εσύ "αντίο", έτσι και μέσα από pixels, αυτό μπορείς κι αυτό κάνεις, it's closing time, ένας μικρός λόξιγκας του χρόνου, μέσα στον οποίο βυθίζονται όλα, χάνεται ο δευτερόλεπτο, η ανάμνηση σκαλώνει στις τεχνικές λεπτομέρειες, ποιος θα υπογράψει εδώ και θα πληρώσει εκεί, μουσική πουθενά γιατί θα ήταν απρεπές, αν και κανείς δεν είχε ρωτήσει αυτόν που τον αφορά το θέμα.
"Ήρθε η ώρα να πεθάνω. Αλλά δεν ξέρω και πώς πεθαίνουν". It's closing time, κανείς δεν ξέρει πώς κλείνει κι αν αυτό είναι μόνο.
Κατάλαβα ότι θα πεθάνεις όταν η τηλεόραση που μου είχες πάρει δώρο όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο σταμάτησε να λειτουργεί. Ήταν το πρώτο δώρο που μου έφεραν όταν έμαθα τα ευχάριστα νέα. Κι αυτό εδώ, τα pixels, είναι το τελευταίο δώρο που θα σου κάνω εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου