"Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο", πριν τριάντα τρία χρόνια γράφτηκε τούτη η φράση κι από τότε την έκαναν σημαία, παντιέρα στα λιγδιασμένα χέρια κάθε υποκριτή που έπεφτε από τα σύννεφα μπροστά στις φαυλότητες της κοινωνίας που ο ίδιος τάιζε.
"Φοβάμαι πολλούς ανθρώπους", έγραψε ο ποιητής της ήττας της αριστεράς, όπως ο ίδιος την αντιλήφθηκε και την έκλαψε με αξιοπρέπεια επί δεκαετίες, πριν αποχωρήσει από τον κόσμο, ένα καλοκαίρι που όλοι εξατμιζόμασταν στις όχθες του ποταμιού, χωρίς να βρίσκουμε πέτρες για να το τιμωρήσουμε.
Ποιον αντίλογο μπορούσες να προτάξεις σε έναν τέτοιο ποιητή, όποιες κι αν ήταν οι πολιτικές σου απόψεις, τι να του έλεγες, πώς να χειριζόσουν τα επιχειρήματά σου, ώστε να σου εξομολογηθεί μετά το πέρας της ανάπτυξής τους ότι είχες δίκιο (αν αυτό είχε κάποιο - οποιοδήποτε - νόημα);
Ένα παράδειγμα θα ήταν το εξής:
"Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία μεσούντος κάποιου Ιουλίου" παραδέχθηκαν ότι υπέφερες και βγήκαν στη μέση του δρόμου κραυγάζοντας "εγώ θα σε βοηθήσω".
"Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν" να βρουν τη δική σου και να μετακομίσουν μερικά από τα κρίματά τους (και) εκεί, για να έχεις μια παρέα, τα βράδια που δεν θα σε πιάνουν τα αγχολυτικά.
"Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου κλείναν την πόρτα" μην τυχόν και τους έφερνες αντιμέτωπους με τις ευθύνες τους και τώρα τους βλέπεις να ζουν δακρύζοντας με κάθε κύτταρο υποκρισίας απέναντι στα δεινά τρίτων και τέταρτων ανθρώπων, αγνώστων για τους οποίους δεν κοστίζει τίποτα η λύπη.
"Φοβάμαι τους ανθρώπους που γέμιζαν τις ταβέρνες και τα σπάζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ" και τώρα δεν βγαίνουν από το σπίτι τους, όχι γιατί δεν ντρέπονται που σου χρωστάνε, λεφτά, ησυχία, ηρεμία πνεύματος και χιλιάδες ευρώ για τους ψυχοθεραπευτές σου, αλλά επειδή αγάπησαν ξαφνικά την ασκητική ζωή και βρήκαν το νόημα σε τοίχους γεμάτους με έργα τέχνης αγορασμένα από μια μονίμως σκυθρωπή σύζυγο.
"Φοβάμαι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν" και τώρα αλλάζεις εσύ όταν τους συναντάς, για να μην τους λοιδορήσεις ή, για να λέμε όλη την αλήθεια, για να μην τους φτύσεις καταμεσής του δρόμου.
"Φοβάμαι πολλούς ανθρώπους", τη ζωή τους και τον θάνατό τους, περνώντας μπροστά από κτήρια στην πρόσοψη των οποίων θα αναρτηθεί μια μέρα το κηδειόχαρτο, πάνω στο οποίο θα αναγράφονται λαμπρά λόγια, όπως "κηδεύουμε σήμερα τον αγαπημένο μας σύζυγο, αδερφό, θείο", παραλείποντας την ιδιότητα του πατέρα, καθώς κανένα γραφείο τελετών δεν θα μάθει την αλήθεια, ότι στην πραγματικότητα κηδεύουμε τον πατέρα της τρομοκρατίας στον χώρο εργασίας, τον πατέρα του φαρισαϊσμού, τον χριστιανομαλάκα της καρδιάς κάθε πενηντάρας ζωντοχήρας που ονειρευόταν τη μεγάλη αστική ζωή της Μητρόπολης.
Φέτος δεν φοβήθηκα περισσότερο, γιατί έχω μάθει να μετράω τις ώρες διαφορετικά.
"Φοβάμαι πολλούς ανθρώπους", έγραψε ο ποιητής της ήττας της αριστεράς, όπως ο ίδιος την αντιλήφθηκε και την έκλαψε με αξιοπρέπεια επί δεκαετίες, πριν αποχωρήσει από τον κόσμο, ένα καλοκαίρι που όλοι εξατμιζόμασταν στις όχθες του ποταμιού, χωρίς να βρίσκουμε πέτρες για να το τιμωρήσουμε.
Ποιον αντίλογο μπορούσες να προτάξεις σε έναν τέτοιο ποιητή, όποιες κι αν ήταν οι πολιτικές σου απόψεις, τι να του έλεγες, πώς να χειριζόσουν τα επιχειρήματά σου, ώστε να σου εξομολογηθεί μετά το πέρας της ανάπτυξής τους ότι είχες δίκιο (αν αυτό είχε κάποιο - οποιοδήποτε - νόημα);
Ένα παράδειγμα θα ήταν το εξής:
"Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία μεσούντος κάποιου Ιουλίου" παραδέχθηκαν ότι υπέφερες και βγήκαν στη μέση του δρόμου κραυγάζοντας "εγώ θα σε βοηθήσω".
"Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν" να βρουν τη δική σου και να μετακομίσουν μερικά από τα κρίματά τους (και) εκεί, για να έχεις μια παρέα, τα βράδια που δεν θα σε πιάνουν τα αγχολυτικά.
"Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου κλείναν την πόρτα" μην τυχόν και τους έφερνες αντιμέτωπους με τις ευθύνες τους και τώρα τους βλέπεις να ζουν δακρύζοντας με κάθε κύτταρο υποκρισίας απέναντι στα δεινά τρίτων και τέταρτων ανθρώπων, αγνώστων για τους οποίους δεν κοστίζει τίποτα η λύπη.
"Φοβάμαι τους ανθρώπους που γέμιζαν τις ταβέρνες και τα σπάζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ" και τώρα δεν βγαίνουν από το σπίτι τους, όχι γιατί δεν ντρέπονται που σου χρωστάνε, λεφτά, ησυχία, ηρεμία πνεύματος και χιλιάδες ευρώ για τους ψυχοθεραπευτές σου, αλλά επειδή αγάπησαν ξαφνικά την ασκητική ζωή και βρήκαν το νόημα σε τοίχους γεμάτους με έργα τέχνης αγορασμένα από μια μονίμως σκυθρωπή σύζυγο.
"Φοβάμαι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν" και τώρα αλλάζεις εσύ όταν τους συναντάς, για να μην τους λοιδορήσεις ή, για να λέμε όλη την αλήθεια, για να μην τους φτύσεις καταμεσής του δρόμου.
"Φοβάμαι πολλούς ανθρώπους", τη ζωή τους και τον θάνατό τους, περνώντας μπροστά από κτήρια στην πρόσοψη των οποίων θα αναρτηθεί μια μέρα το κηδειόχαρτο, πάνω στο οποίο θα αναγράφονται λαμπρά λόγια, όπως "κηδεύουμε σήμερα τον αγαπημένο μας σύζυγο, αδερφό, θείο", παραλείποντας την ιδιότητα του πατέρα, καθώς κανένα γραφείο τελετών δεν θα μάθει την αλήθεια, ότι στην πραγματικότητα κηδεύουμε τον πατέρα της τρομοκρατίας στον χώρο εργασίας, τον πατέρα του φαρισαϊσμού, τον χριστιανομαλάκα της καρδιάς κάθε πενηντάρας ζωντοχήρας που ονειρευόταν τη μεγάλη αστική ζωή της Μητρόπολης.
Φέτος δεν φοβήθηκα περισσότερο, γιατί έχω μάθει να μετράω τις ώρες διαφορετικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου