"I don't remember
lighting this cigarette
and I don't remember
if I'm here alone
or waiting for someone."
Στην εικοστή τέταρτη προσπάθεια συγγραφής της στενάχωρης αυτοβιογραφίας μιας εικοσιεπτάχρονης καταθλιπτικής ζωής, ανέβασα τον δείκτη εκφραστικής δυσκολίας εξαιτίας της φύσης των αδάμαστων συναισθημάτων. Για να γράψεις όπως ονειρεύεσαι, δεν βοηθάει ούτε το Marais, ούτε άλλη γειτονιά του Παρισιού ή του κόσμου, γενικότερα. Βοηθούν οι εγνωσμένου κύρους λογοτέχνες - όχι αυτοί που σε τάιζαν με το ζόρι στις σχολικές και πανεπιστημιακές τάξεις, αλλά όσοι έβαζαν λέξεις πλάι πλάι σαν να έστρωναν πέτρες σε δρόμους και σε τοίχους, σαν να συναρμολογούσαν την παράλληλη ζωή που από πάντα περίμενες να σε προσκαλέσει για να μπεις μέσα της, τροπαιοφόρος, κατακτητής.
Διαβάζοντας ξανά τις πενήντα στριμωγμένες σελίδες όπου παρέθετα αναμνήσεις και τρέχουσες εμπειρίες, παρατήρησα μια διαρκή άρνηση. Επαναλαμβανόμενες φράσεις όπως "δεν θυμάμαι", "δεν ξέρω", "δεν μπορώ". Αποκλείεται να μην θυμόμουν και να μην ήξερα και να μην μπορούσα; Τι θα έλεγε ο αναγνώστης, ο οποίος θα έπιανε στα χέρια του ένα τόσο μεγαλόπνοο στη σύλληψη σύγγραμμα κι αντί για σπαρακτικές εξομολογήσεις και τεκμηριωμένες αιτιολογίες θα έβρισκε διαδοχικές παραθέσεις και αρνήσεις;
Ήταν το αποτέλεσμα της πίκρας, για την οποία είχε τοποθετηθεί ένας λεπτός άγγελος.
"How bitter were
the Prozac pills
of the last
few hundred mornings."
lighting this cigarette
and I don't remember
if I'm here alone
or waiting for someone."
Στην εικοστή τέταρτη προσπάθεια συγγραφής της στενάχωρης αυτοβιογραφίας μιας εικοσιεπτάχρονης καταθλιπτικής ζωής, ανέβασα τον δείκτη εκφραστικής δυσκολίας εξαιτίας της φύσης των αδάμαστων συναισθημάτων. Για να γράψεις όπως ονειρεύεσαι, δεν βοηθάει ούτε το Marais, ούτε άλλη γειτονιά του Παρισιού ή του κόσμου, γενικότερα. Βοηθούν οι εγνωσμένου κύρους λογοτέχνες - όχι αυτοί που σε τάιζαν με το ζόρι στις σχολικές και πανεπιστημιακές τάξεις, αλλά όσοι έβαζαν λέξεις πλάι πλάι σαν να έστρωναν πέτρες σε δρόμους και σε τοίχους, σαν να συναρμολογούσαν την παράλληλη ζωή που από πάντα περίμενες να σε προσκαλέσει για να μπεις μέσα της, τροπαιοφόρος, κατακτητής.
Διαβάζοντας ξανά τις πενήντα στριμωγμένες σελίδες όπου παρέθετα αναμνήσεις και τρέχουσες εμπειρίες, παρατήρησα μια διαρκή άρνηση. Επαναλαμβανόμενες φράσεις όπως "δεν θυμάμαι", "δεν ξέρω", "δεν μπορώ". Αποκλείεται να μην θυμόμουν και να μην ήξερα και να μην μπορούσα; Τι θα έλεγε ο αναγνώστης, ο οποίος θα έπιανε στα χέρια του ένα τόσο μεγαλόπνοο στη σύλληψη σύγγραμμα κι αντί για σπαρακτικές εξομολογήσεις και τεκμηριωμένες αιτιολογίες θα έβρισκε διαδοχικές παραθέσεις και αρνήσεις;
Ήταν το αποτέλεσμα της πίκρας, για την οποία είχε τοποθετηθεί ένας λεπτός άγγελος.
"How bitter were
the Prozac pills
of the last
few hundred mornings."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου