62.

Σήμερα έβγαλα καταπληκτικά αποτελέσματα στο εργαστήριο.
Όπως τα είχα υπολογίσει, 
ήταν σωστά τα αντιδραστήρια και ό,τι
έλεγε η εξίσωση, επαληθεύτηκε.
Επίσης, σήμερα έστριψα σωστά 
το πρώτο μου τσιγάρο.
Όχι το πρώτο που κάπνισα σωστά, 
το πρώτο που έστριψα σωστά. 
Το έβαλα στην πλαστική άδεια θήκη του iPod, που την έχω πάνω στο γραφείο
για να τη γεμίζω με πασατέμπο, 
τον οποίο ποτέ δεν τρώω,
απλά τον αφήνω μερικές μέρες 
να κάθεται στο κουτί
και μετά τον ανανεώνω απλά, 
σα να ποτίζω μια γλάστρα,
ώστε να με κοιτάνε περίεργα οι συνάδελφοι.

Μια φορά με ρώτησε κάποιος τί ήταν ο σπόρος αυτός και του τραγούδησα τον "Πασατέμπο".
Άρεσε στους Γάλλους και στη Σενεγαλέζα καθαρίστρια.

Ο Ματιέ γύρισε από τη Μασσαλία, 
το πρώτο βράδυ πήγαμε να φάμε, 
περπατούσαμε στο Marais, 
είδαμε τον παιδικό του έρωτα στο δρόμο,
από μακριά, μου την έδειξε, 
ξεκίνησε να μου μιλάει γι' αυτήν
(τυχαία την είδαμε)
όση ώρα ψάχναμε να εντοπίσουμεένα ταϊλανδέζικο εστιατόριο, 
του είπα 
"δε θέλω να ξέρω τίποτα,
προχώρα, πεινάω" 
κι έστριψα στραβά ένα τσιγάρο πάλι και ήμουν
τσαντισμένη χωρίς κανένα προφανή λόγο, 
γιατί ήταν ερωτευμένος μαζί της όταν ήταν 8, όχι πριν δυο μέρες, για παράδειγμα.

Με κοιτούσε με απορία, 
με ρώτησε την ώρα που έτρωγα
μια σούπα με λέμονγκρας 
"γιατί αντέδρασες έτσι", 
του είπα 
"τη μισώ, γι' αυτό", 
"μα δεν την ήξερες και στο κάτω κάτω...",
"μα δε με νοιάζει που δεν την ήξερα",
"δε μπορείς να λες ότι τη μισείς",
"μπορώ",
"δε μπορείς να μισείς έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις",
"μισώ το Χίτλερ, δεν τον ξέρω, επομένως μπορείς",
"μα η κοπέλα δεν ήταν ο Χίτλερ",
"δε με ενδιαφέρει ποιά ήταν, 
δεν ήθελα να ξέρω πως είναι,
δεν ήθελα να ξέρω πώς πιάνει τα μαλλιά της, 
τί ρούχα φοράει
και τώρα ξέρω",
"και τη μισείς γι' αυτά",
"τη μισώ για ό,τι γίνεται στον κόσμο, 
αυτή φταίει για ό,τι
γίνεται στον κόσμο",
"είσαι παράλογη",
"είσαι προπέτης, ποτέ δε σε ρώτησα να μου πεις τίποτα προσωπικό σου",
"αυτά τα πράγματα συμβαίνουν",
"τί είναι αυτό στο χέρι σου;"
"ποιό;"
"αυτό το σημάδι, σα να έχεις κάνει πληγή",
"μήπως φταίει αυτή και γι' αυτό;",
"δεν κάνω πλάκα, είναι πρασινοκόκκινο, σε τσίμπησε τίποτα;"
"ο παραλογισμός σου",
"πρέπει να πάμε σε ένα φαρμακείο τουλάχιστον",
"δεν θα πάμε, γιατί μπορεί να δούμε πάλι τυχαία αυτήν
και να της πεις ότι τη μισείς",
"α, κι εσύ να ντραπείς για μένα που τη μισώ;",
"δεν είναι αυτό, είναι παράλογο αυτό που είπες,
δε μπορώ να στο εξηγήσω πιο απλά",
"το σημάδι μεγαλώνει",
"ιδέα σου είναι, όπως τόσες άλλες".

Έπιασα το λέμονγκρας με το δείκτη και τον αντίχειρα. 
Το έβαλα στο στόμα μου, 
δάγκωσα δυνατά τη ρίζα.
"Δε μπορείς να καταλάβεις".

Το κινητό του χτύπησε, ήταν ο μεγάλος του αδελφός, το σήκωσε χωρίς καμία, μα καμία διάθεση.

"Γύρισες πίσω;"
"Ναι"
"Bienvenu"
"Merci"
"Πώς ήταν;"
"Όπως πάντα, εσύ;"
"Όλα καλά, η Ζουλιέτ επιτέλους πήρε την προαγωγή, τα παιδιά ok,
έχω βγάλει ένα περίεργο εξάνθημα στην πάνω πλευρά της παλάμης,
θα το κοιτάξω μόλις μπορέσω"
"Ναι, οπωσδήποτε, μπράβο για τη Ζουλιέτ, 
θα σε δω στο πανεπιστήμιο 
αύριο ή μεθαύριο".

Έκλεισε το κινητό. 

Έφτυσα τη μισή ρίζα του λέμονγκρας στο ξύλινο μπολ.
"Ο αδερφός μου...".
"Το άκουσα, μιλούσε δυνατά", 
"Εγώ δεν πάω στο φαρμακείο, κάτι
θα άγγιξα, κάποιο λουλούδι, κάποιο ζωάκι, κάποια επιφάνεια στο 
πανεπιστήμιο".

"Έτσι είναι, αν έτσι νομίζεις.",
"Το ίδιο ισχύει και για σένα".
"Ναι, αλλά εγώ το παραδέχομαι".
Έφτυσα και το υπόλοιπο λέμονγκρας στο μπολ.