60.

Στο Παρίσι δεν έχουμε ακρογιαλιές.
("Έχουμε". Λες και είναι δικό μας.)

Μία λύση είναι ν' αράξεις σ' εκείνα τα "πεζοδρόμια" εκατέρωθεν του Σηκουάνα.
Πάντα πρωί, γιατί το βράδυ φοβάσαι.
Μη σου επιτεθούν, μη σε κλέψουν, μην περάσει κανένα bateau mouche με χαζοχαρούμενους Αμερικάνους, 
που θα χαιρετάνε όποιον βλέπουν μπροστά τους μέσα από τα τζάμια, 
καταπίνοντας κρασιά απ' το Λίγηρα.

Ο Ματιέ λείπει στη Μασσαλία, για μια δουλειά.
Με παίρνει τηλέφωνο κάθε βράδυ.
Δεν μιλάει καμία λέξη στα ελληνικά.
Ξέρει μόνο το "καλημέρα". 
Δεν θέλω να το λέει ποτέ μπροστά μου.
Δεν θα του μάθω καμία λέξη στα ελληνικά.
Η προφορά των Γάλλων στις ξένες γλώσσες είναι αστεία.

Το βράδυ πριν φύγει για το ταξίδι ακούσαμε Τσιτσάνη.
Ζήτησε να του δείξω ένα χαρακτηριστικό δείγμα της ελληνικής λαϊκής μουσικής.
Πήρε το τρένο την επόμενη κι έρχεται πίσω σ' ένα μήνα. 

Κάθε βράδυ, χτυπάει το τηλέφωνο, το σηκώνω και μου λέει στα γαλλικά:
"Γειά σου, είμαι καλά, θα πάω για ύπνο.
Πάρε τα χάπια σου. Τα πήρες;"

Εγώ κάνω ένα νεύμα "ναι", που δεν το βλέπει, αλλά το ξέρει.

"Και τώρα τραγούδησέ μου το ρεφραίν από κείνο το τραγούδι που έγραψε ο κύριος με το μουστάκι, για κορίτσια σαν εσένα,
πριν καν αυτά γεννηθούν".