55.

Στο τέλος των βιογραφικών σημειωμάτων έχει πάντοτε ένα σημείο για να συμπληρώνεις τα χόμπι σου. Μετά την απαρίθμηση των σταδίων εργασιακής εμπειρίας, των σπουδών, των ξένων γλωσσών, έρχεται η ώρα να βγάλεις τα σώψυχά σου στον άγνωστο παραλήπτη του κωλόχαρτου και να του μιλήσεις σα ν' απαντούσες σε λεύκωμα της τρίτης γυμνασίου.

Παραδείγματος χάριν:

Ποιό είναι το αγαπημένο σου ελληνικό συγκρότημα; [Κάποιος έχει κολλήσει μια φωτογραφία από τα Ξύλινα Σπαθιά, κομμένη από Τα Νέα, φύλλο της άνοιξης του 1996. Κρίνοντας από το κιτρίνισμα του περιγράμματος.]
Ποιό είναι το αγαπημένο σου χρώμα; [Δίπλα από την ερώτηση, μουτζούρωμα με κηρομπογιές.]
Πού θέλεις να πας ταξίδι; [Σε όλο τον κόσμο, τόνοι από αυτοκόλλητα δίπλα, η υφήλιος, ένα στρουμφάκι, ένα αυτοκίνητο από αυτά που είχαν οι κασέτες TDK για να κολλάς και να ξεχωρίζεις αυτές που προοριζόταν για το αυτοκίνητο.]

Ποιά είναι τα χόμπι σου, αγαπητή Μ;

Αγαπητέ υπεύθυνε του HR, τα χόμπι μου είναι λίγα και σίγουρα δεν είναι σπουδαία.
Η επιλογή τους οφείλεται στο ότι μεγάλωσα σε μια πόλη όπου η φαντασία κάθε άλλο παρά περίσσευε και πάντοτε επέλεγα να ασχοληθώ με πράγματα που θα με έβγαζαν έξω από αυτήν το συντομότερο.

Το πιάνο, ας πούμε.
Το ξεκίνησα, γιατί αγαπούσα τη μουσική και επεδίωκα μια καθημερινή διαστροφή σε σχέση με τα πλήκτρα.
Το συνέχισα, γιατί έψαχνα μήπως είμαι κάποιο εξαιρετικό ταλέντο, που θ' ανακάλυπτε η διευθύντρια του ωδείου και θα καλούσε τους γονείς μου ένα απόγευμα στο γραφείο της, για να τους εκθέσει όλες μου τις δυνατότητες και για να τους παρακαλέσει να με στείλουν άμεσα για ανώτατες μουσικές σπουδές.
Το σταμάτησα, γιατί έδινα πανελλαδικές εξετάσεις και γιατί πονούσε φρικτά η πλάτη μου όση ώρα διάβαζα. 

Οι ταινίες.
Οι ταινίες ποτέ δεν ήταν πραγματικό χόμπι, γιατί σιχαίνομαι τα θρίλερ, τα σιχαίνομαι τόσο που δε μπορώ να τα παρακολουθήσω, ακόμα και με είκοσι ανθρώπους μέσα στον ίδιο χώρο.
Ορισμένα τα έχω δει από καθαρή ανάγκη, για να μη με λέει ο κόσμος άσχετη και για να μπορώ να τοποθετούμαι σε σχέση με τα μαλλιά του Μπραντ Πιτ στην τάδε ταινία, το '98.

Τα ταξίδια.
Είναι αστείο να το λες αυτό, γιατί τα ταξίδια δεν είναι χόμπι, είναι ταξίδια, είναι βαλίτσες, εισιτήρια κι επειδή δε μπορείς να ταξιδεύεις συνέχεια, γιατί δεν έχεις τα λεφτά για να το κάνεις, δε μπορείς να είσαι ανεύθυνος και να το λες και - ακόμα περισσότερο - να το γράφεις.
Είσαι μάπας, αν το γράφεις αυτό.
Εγώ, αν ήμουν υπεύθυνος HR και έπαιρνα στα χέρια μου ένα βιογραφικό με αυτή την ένδειξη, θα το πέταγα στα σκουπίδια αμέσως. Αυτός που έχει χόμπι τα ταξίδια δεν έχει ανάγκη τη δουλειά.
Να την πάρει, λοιπόν, κάποιος που έχει για χόμπι τις ταινίες, που τις βλέπει και σπίτι του και δε χρειάζεται να λείπει μακριά από τον εργασιακό του χώρο.
 
Η γυμναστική.
Στη γυμναστική είχα πάντα 18 και το θεωρούσα και υπερβολικό, γιατί ποτέ δεν έκανα τίποτα, έτσι απλά κι απόλυτα, ποτέ δε γυμναζόμουν, δε μου άρεσε η αερόβια άσκηση και τη θεωρούσα περιττή κούραση και καταπόνηση του οργανισμού.
Το γράφουν αυτό πολλές φορές άνθρωποι που πληρώνουν ενάμισι χιλιάρικο το χρόνο για μισό απόγευμα τη βδομάδα στο Χολμς, εκτός από τις αργίες και τις μέρες που κλαίνε στον καναπέ από την κούραση της δουλειάς, τρώγοντας πατατάκια και παρακολουθώντας Homeland.

Το ποδήλατο.
Δεν έμαθα ποτέ, αλλά είναι οικολογικό και στη μόδα. 

Τα βιβλία.
Τα βιβλία, κύριε υπεύθυνε, είναι το μοναδικό αληθινό μου χόμπι. Το μοιράζομαι με πολλούς ανθρώπους, βέβαια, θέλω να σας πω δηλαδή ότι δεν κάνω κάτι φοβερό που διαβάζω, όταν έχω τη σχετική διάθεση.
Επίσης, κύριε υπεύθυνε, ήθελα να σας εκμυστηρευτώ - γιατί τώρα που ξέρετε ότι πήρα το Proficiency με Β έχουμε πλέον θάρρος μεταξύ μας - ότι διαβάζω μόνο τα βιβλία που δε θα μπορούσα να έχω γράψει εγώ. Φυσικά και έχω πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, τώρα γιατί έρχομαι και σας ζητάω δουλειά, δεν το ξέρω, μάλλον φταίει το ότι δε μπορώ να έχω ως χόμπι τα ταξίδια. Γιατί δε γεννήθηκα πλούσια δηλαδή. Και γιατί σε λίγο θα τελειώσω το διδακτορικό και δεν θα ξέρω τί να κάνω, εκτός από το να πλημμυρίσω το εργαστήριο. Γι' αυτή μου την τάση δε φταίτε εσείς, βέβαια, κύριε υπεύθυνε, φταίει που το βλέπω στον ύπνο μου.

Το περπάτημα.
Μόνο τις ώρες καταστημάτων. Αν θέλω να είμαι μόνη μου στο δρόμο, κάθομαι και σπίτι μου.

Ούτως ειπείν, κύριε υπεύθυνε, στο κουτάκι με τα χόμπι πάνω στο κωλόχαρτο που θα πάρετε στα χέρια σας, θα αναφέρω όλα τα παραπάνω, αλλά στην πραγματικότητα θα εννοώ:
(επαναλαμβανόμενα) όνειρα προξένησης καταστροφών στο εργαστήριο/
προετοιμασία και κατανάλωση καφέ φίλτρου/
ανάγνωση παλιών Μίκυ Μάους/
σκιτσάρισμα του απέναντι μπαλκονιού/
μανιακό τρίψιμο πάτων από τηγάνια/
πλύσιμο παπλωμάτων σε στριμωχτές μπανιέρες/
τακτοποίηση κύβων ζάχαρης σε γεωμετρικά σχήματα.

Σας παρακαλώ να λάβετε πολύ σοβαρά υπόψη σας το βιογραφικό μου σημείωμα, καθόσον μου πήρε πάρα πολλή ώρα για να το συμπληρώσω και να εντοπίσω το ταλέντο μου, που δεν είναι άλλο από το να σας ειρωνεύομαι με ύφος επιτυχημένου συγγραφέα, ενώ στην πραγματικότητα σας έχω ανάγκη.